کد مطلب:28803 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:103
آن گاه گفت:«ای مردم! همانند آن كس نباشید كه بدون عمل، آرزومندِ آخرت است و با بلندْ آرزویی، توبه را به تأخیر می افكنَد؛ همچون زاهدان درباره دنیا سخن می گویَد و همانند دنیاگرایان در آن رفتار می كند؛ اگر از دنیا بهره داده شود، سیر نمی گردد و اگر از آن بازداشته شود، قناعت نمی ورزد؛ از سپاس گزاردن برای آنچه به او داده شده، ناتوان است و از آنچه مانده، زیاده را می طلبد؛ امر می كند و خود اهل عمل به آن نیست، و نهی می كند و خود از آن دست نمی شوید؛ شایستگان را دوست دارد و رفتار ایشان را انجام نمی دهد و ستمگران را دشمن می شمارد و خود از آنان است؛ بر پایه گمانش نفسش بر او چیره می شود و او بر پایه یقینش بر نَفْسش چیره نمی گردد؛ اگر بی نیازی یابد، فریفته می شود؛ اگر بیمار گردد، در اندوه فرو می رود؛ اگر به فقر افتد، به یأس و سستی دچار می شود؛ پس او میان گناه و نعمت می چرد؛ عافیت می یابد و شكر به جا نمی آورَد؛ مبتلا می شود و صبر نمی ورزد، گویی آن كس كه از مرگ بیم داده شده غیرِ اوست و آن كه [ به بهشت] وعده و [ از عذاب ]پرهیز داده شده، كسی جز اوست. ای آماج های بلاها! ای وامداران مرگ! ای جام [ های] بیماری ها! ای غارت شده[ های] روزگاران! ای بار[ های] گرانِ روزگار! ای میوه[ های] زمان! ای نور[ های ]شب و روز! ای گُنگ[ ها] در برابر حجّت ها! ای آن[ ها] كه فتنه ها ایشان را در خود فرو برده اند و میان آن و معرفت حقیقیِ عبرت ها، فاصله افكنده اند! می گویم:آن كه نجات یافت، جز به معرفت نَفْس خویش نجات نیافته؛ و آن كه هلاك شد، جز زیر دست نَفْس خود هلاك نگشته است. خداوند فرازمند گفت:"یَأَیُّهَا الَّذِینَء َامَنُواْ قُواْ أَنفُسَكُمْ وَ أَهْلِیكُمْ نَارًا؛ [1] ای ایمان آورندگان! خود و خاندانتان را از آتش دور دارید ". خدا ما و شما را از كسانی گردانَد كه اندرز را می شنوند و می پذیرند، و به عمل فرا خوانده می شوند و عمل می كنند.[2].
2744. كنز العمّال - به نقل از عبد الملك بن قریب -:از علاء بن زیاد اَعرابی شنیدم كه از پدرش نقل می كرد:پس از آشوب و فراغت یافتن از [ نبرد ]نهروان، امیر مؤمنان علی بن ابی طالب بر منبر كوفه فراز آمد و خدای را ستایش گفت. آن گاه، گریه راه سخن را بر او بست و آن قدر گریست كه اشك همه ریشش را فرا گرفت و از آن جاری شد. سپس ریشش را پاك كرد و قطره هایی از اشكش بر شماری از افراد فرو افتاد. و ما می گفتیم:همانا هر كس این اشك ها بر او چكیده باشد، خداوند، پیكرش را بر آتش حرام می كند.